Niels Geusebroek

Biografie van Niels Geusebroek

Een nieuwe look, een nieuwe sound, kortom: een vernieuwde Niels Geusebroek. Voor zijn tweede album richtte de zanger alles opnieuw in. Met als resultaat: Wildfire

Niels Geusebroek (36) vertelt zijn levensverhaal. Het valt op dat hij daarbij vaak zijn hoofd wat schuin houdt, alsof hij de wereld onder, vanuit een andere hoek bekijkt. Beschouwend als een man die in ontwikkeling is omdat de wereld nu eenmaal doorlopend verandert.

En die veranderingen noemt de singer-songwriter dé bron van zijn muziek. Ja, het is nú zijn muziek. Vroeger, als kind, was het andermans muziek. Toen speelde de 8-jarige Geusebroek nummers na van Neil Young en Carole King. Hij plukte de nostalgie uit de LP-kast van zijn vader en kopieerde, zo goed en kwaad als het ging.

De piano als startpunt, daarna de gitaar. Op de HAVO vond hij, inmiddels vijftien jaar, een partner in crime. Met jeugdvriend Frans van Essen begon hij Silkstone, een eigen band met eigen nummers. De basis voor het serieuzer werk was gelegd.

De tijd verstreek in collegebanken en in het bandbusje. Alsof tijd versneld vervloog werd het opeens 2009 en moest er verdieping komen, vond hij. Maar het kruispunt in het leven van de begin dertiger was een hardnekkig obstakel. Dankbaar voor de tijd die achter hem lag, alle bijzondere ervaringen die muziek hem hadden gebracht, vroeg hij zich in stilte af: Wat nu meer te doen? Het werd tijd om zich terug te trekken en de worsteling vorm te geven. Wat hem duidelijk werd: hij wilde liedjes maken die er toe doen. Muziek maken die mensen raakt. Gelaagdheid aanbrengen in de teksten. Gevoel aanwakkeren. En zo zag het eerste album ‘Lines’ het levenslicht.

Met het album Lines leverde Niels nog een ‘ambachtelijke singer-songwriter-plaat’ af, zegt hij zelf. Mooie nummers van de-man-met-de-gitaar, in elk liedje hoorde je zijn getokkel. “Dat werkt heel goed in het theater, maar na een seizoen festivals spelen voelde ik me wat bezwaard: daarvoor was mijn muziek misschien toch te rustig.” Toen hij weer aan het componeren sloeg, was hij vastbesloten wat meer uptempo nummers te maken. Niels trok naar Los Angeles om met anderen te schrijven en sloeg, geeft hij toe, eerst een beetje door. Ging hippe nummers zitten maken, half digitaal met danceloopjes en zo. Merkte al snel dat die toch te ver af stonden van wie en wat Niels Geusebroek is. In zijn woorden: een analoge bandjesjongen. “Alles wat je hoort, moet door muzikanten zijn ingespeeld. En, zeker niet minder belangrijk: live gespeeld kunnen worden.”

De hang naar meer diversiteit bleef. Een soloartiest zijn, eerder dan een singer-songwriter. Niet één geluid maken, maar afwisseling zoeken binnen het kader van de artiest Niels Geusebroek. “Ik wil alle hoekjes van het spectrum verkennen. De ene keer steviger, dan weer een tokkelliedje. Veel galm, geen galm, grootse nummers en mooie kleine.”

Missie geslaagd. Het rootsy geluid van weleer is vervangen door een frisse, sprankelende sound. Meer uptempo liedjes, meer drums en percussie, meer koortjes. Rauwer en meer uitgesproken. Arno Krabman zorgde voor een andere manier van produceren. Was Lines nog een mooie luisterplaat, Wildfire bevat ook auto-rijd-muziek. Volgens Niels: voet op het gaspedaal en gáán.

“Een stap voorwaarts? Dat weet ik niet”, zegt hij over zijn nieuwe weg. “Meer een ontwikkeling.” Niet zo gek als je bedenkt dat Niels in een heel andere levensfase zit vergeleken met zijn solodebuut, bijna drie jaar geleden. Destijds verstopte hij zich dagen – en nachten – achter elkaar in een studio om daar te schrijven en investeerde al zijn geld in het in eigen beheer opgenomen album. “Er was onzekerheid: zou het goed genoeg zijn? Wilden mensen wel naar me luisteren? Het gevoel als in een casino: alles op rood, ogen dicht en God zegene de greep. Inmiddels, een paar jaar verder, is mijn situatie compleet anders. Het is gelukt; ik sta aan de goede kant. Ben er sterker uitgekomen en geniet veel meer van alles eromheen.”

Minstens zo’n grote invloed: zijn persoonlijke situatie is, sinds de komst van zoon Noah, voorgoed veranderd. “Dat heeft effect op alles. Allereerst praktisch: wat voorheen thuis mijn muziekkamer was, is veranderd in zijn slaapkamer. Vóór Noah zat ik daar dagenlang te jammen en schrijven, of ik huurde een studio’tje en ging daar zitten. Ik had met niemand rekening te houden en kon eindeloos doorgaan. Nu moet ik de dagen efficiënt inplannen. Thuis kan ik bijna geen muziek meer maken, maar ook elders voelt het anders. In mijn eentje ergens in een studio zitten heeft minder aantrekkingskracht: dan zit ik liever met mijn zoon in de zandbak.”

Een nieuwe werkwijze was daardoor dus nodig: elke keer afspreken met anderen om aan nummers te werken. “Zo had ik een stok achter de deur: een afspraak in de agenda die ik ook thuis kon verantwoorden.” Elk liedje dat op dit album staat is het resultaat van een samenwerking. Maar voor de duidelijkheid: elk liedje is dus óók deels van eigen hand. Niels schreef onder meer met de band Sunday Sun, de Engelse muzikant Jack Savoretti, Leon Palmen en veel met producer Krabman. Toch was het vooral zijn eigen situatie die de inspiratie vormde. Zoon Noah verdient eigenlijk een credit!

“Maybe werd geschreven tijdens de zwangerschap van mijn vriendin. Misschien zelfs het meest persoonlijke liedje op de plaat, waarin ik me afvraag of ik het wel allemaal goed zal doen straks. De boodschap: misschien kan ik er niet altijd voor je zijn, maar ik ga zo hard mogelijk mijn best doen.”

Toen zijn zoon er eenmaal was, ontstond Leave A Little Love Behind, over het besef dat je nu iets hebt wat je achterlaat, en tegelijk de hoop dat je ook iets van jezelf achterlaat als je er niet meer bent. Do Or Die gaat over keuze durven maken, zoals Niels de afgelopen jaren zelf vaak heeft gedaan.

All I Want is een duet met Sarah Bettens. “Al een tijdje had ik het gevoel dat het nummer een vrouwenstem nodig had. Toen liep ik tegen de K’s Choice merchandiser op, die me in contact bracht met het management. We hebben het liedje opgestuurd en Sarah vond het prachtig. Maar ze woont in Tennessee. Eerst probeerden we het per telefoon en email, terwijl we aan elk aan een eigen kant van de wereld stukjes inspeelden. Gelukkig kwam ze uiteindelijk voor een tournee hierheen en hebben we het in een paar uurtjes samen opgenomen.”

Stilistisch zijn tracks als het titelnummer Wildfire, Widescreen, Stepping Stone en The Storm Won’t Last Forever de vertegenwoordigers van Niels’ nieuwe geluid. En toch blijft elk nummer op Wildfire ontegenzeggelijk Niels Geusebroek, al was het maar door zijn herkenbare stem. Die is ‘handig’, geeft hij toe. “Hij geeft me de mogelijkheid om risico’s te nemen, nieuwe wegen in te slaan zonder dat mensen denken: wie is dat?”

,,En zolang de passie voor muziek blijft, zolang ik het schrijven van een nummer voor Kinderen voor Kinderen net zo leuk vind als het nummer dat wordt gevoed door de hartslag van een ongeboren kind, komt het allemaal goed met me. Ik blijf twijfelen en ik blijf schrijven. Ik ben geen politiek geëngageerde musicus, die de wereld gaat verbeteren. Ik wil wel de ziel van mensen raken.

Niels Geusebroek boeken? Neem vrijblijvend contact met ons op voor meer informatie.